-
Lekker in mamas huisje spelen
Bij sommige mensen is het nog overduidelijk dat ze van jagers en verzamelaars afstammen. Ik ben absoluut een verzamelaar. Groeit er iets eetbaars? Liggen er walnoten in het bos? Zodra ik ergens loop, word ik daar naartoe getrokken en zie het al van verre.
Het is dan ook geen verrassing dat wanneer ik kom aangereden en de auto inparkeer, mijn oog direct valt op wat zich links van mij in de tuin bevindt. Of niet meer bevindt, moet ik zeggen. Mijn tomatenafdakje is weg! De kinderen kunnen daar onmogelijk mee aan de haal en wat moeten boeven nou met een plastic afdakje? Met boze stappen loop ik snel de tuin in om verhaal te halen. Dit kan natuurlijk niet ongestraft blijven! Op z’n minst een stampvoetje eruit gooien en een knor, maar de boosheid die ik voel, die moet er uit...
Als ik dichterbij kom, zie ik De Man, bezweet en rood, met een schep in de aanslag om de bessenstruiken uit te scheppen. Verbaasd kijk ik hem aan en wacht op uitleg. ‘Dit is de beste plek voor een kas, dus ik ben alles aan het weghalen’ verklaart hij. ‘De kas? We hebben helemaal geen kas.’ ‘Precies! Die krijg je voor je verjaardag’ en De Man gaat weer verder scheppen alsof hij zojuist heeft medegedeeld dat het brood op is. Mijn boosheid smelt als sneeuw voor de zon en opgewonden loop ik het huis in. Een kas, jippie, ik krijg een heuse kas!!
We zijn een paar weken verder en jawel: de kas staat er eindelijk. De fundering is samen met de buurman geslagen, 10 hardhouten palen van 3 meter lang. Een workout om U tegen te zeggen. Zo’n ding neerzetten vergt flink wat energie en doorzettingsvermogen weet ik inmiddels. Zeker wanneer de leverancier vergeet om onderdelen mee te leveren...
De afgelopen dagen hebben de kinderen stiekem naar hartelust in de kas gespeeld. ‘Het is mama’s huisje, maar wij mogen er nu in spelen’ wordt er blij geroepen. Erhm, niet echt. Hup kinders, uit mama’s kas! Straks gaat er nog iets kapot. Wanneer de bijdehandjes reageren dat hier toch niks groeit, gaat mama als een speer aan de slag. Dat laat MadameMoes zich natuurlijk niet nog een keer zeggen dat er niks groeit. Het oude rek van de plastisch muurkas wordt gerecycled en gaat de nieuwe kas in. Al snel wordt de boel gevuld met potjes en bakjes.
De kleine tuinopzichter schiet overeind wanneer hij de potgrond ziet en komt vliegensvlug ‘mama helpuh’. Dat kan hij nog niet zo best, maar zijn enthousiasme maakt veel goed gelukkig.
De symbolische opening van de kas met het planten van een latherus die gewoon buiten kan, maar ach, het is zo lief bedoeld van De Man, is alweer achter de rug. De eerste zaden zijn gezaaid en voorzichtig laten de sprietjes van de crepis rubra (roze paardenbloemen!) en haverwortel zich zien. Hoe heerlijk is dat?! Wat rest is prestatiedruk, want met een kas in huis, kan je oogst natuurlijk niet meer mislukken. Zucht... Dat wordt nog wat!
Wordt vervolgd.
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.