Voelen jullie het ook?! Lentekriebels :-)
This is what I need!
Who am I? Wel ik ben Kristel, veertig jaar jong, prettig gestoord (al zeg ik het zelf), mama van Cas, elf jaar.
Ik ben al tien jaar alleen met mijn kleine kabouter, ik zeg kabouter maar die van mij klust wat minder dan ik dacht dat kabouters deden. Cas woont in co-ouderschap bij mij, en in mijn chaotische leventje, zoek ik in de kleine dingen naar geluk.
Tuinieren is een te groots woord, voor wat ik doe. Maar als ik buiten kan zijn, in de natuur, dan voel ik me goed. Even alle zorgen vergeten.
In de lente reageert ons biologisch ritme, meer licht, de temperaturen die de hoogte inschieten, het zorgt er allemaal voor dat ik me vrolijker voel. Bepaalde stoffen, zoals dopamine en seretonine zorgen er mee voor dat je de lente in je lichaam voelt. Een beetje zoals bij verliefdheid. (dus bij gebrek aan liefde in mijn leven is dit een heel welkom gevoel).
Ik heb deze week iets heel raars gedaan. Op handen en knieën ging ik mijn hele tuin door, met een mesje in de aanslag. Ik denk dat als mijn buren me bezig zien, me voor gek zouden verklaren. Elk onkruidje dat ik tegenkwam moest eraan geloven. Het werkt therapeutisch (net zoals schrijven), ik noem het 'aarden', elk onkruidje staat dan voor een negatief gevoel of een gedachte, ik trek het uit en daarmee hoop ik dat ik er vanaf ben. NOT :-)
Want wat wil ik toch zo graag een mooi groen grasveldje.
En zo is het ook in het leven, iedereen wil een mooi groen grasveld, soms denken we dat het groener is aan de overkant... maar als we dichterbij gaan kijken, zien we ook daar onkruidjes.
We moeten bemesten, kalken, bewateren, omspitten, lucht, liefde en voeding geven... Werken dus ;-)
Ik begin altijd wat later aan mijn moestuin, ik begin niet met zaaien zoals de meeste gevordere moestuinwijven.
Ik heb er echt geen geduld voor! Te wachten tot iets kiemt.
Ik start altijd van plantjes, ik steek die dan in de grond en zo heb ik sneller resultaat. Het is een les die ik klaarblijkelijk moet leren. Geduld.
Wat ik standaard in mijn kleine tuintje plant zijn courgettes, die vind ik zo mooi, kan je gewoon lekker hun gang laten gaan, die grote bladeren die vrolijk naar het licht klimmen.
Tomaten, doen het iets minder goed bij mij, wsl omdat daar wat werk in kruipt en ja... het moet gezegd ik ben een lui moestuinwijfje.
Ik plant ook kleine sla plantjes, vind ik echt zalig, dat als de muizen weer dood in de kast liggen, je altijd even naar buiten kan lopen voor wat sla, een tomat erbij en meestal heb ik hier nog wel nen bol mozarella, en hop je hebt een lekker bordje eten.
Kruiden doen het ook altijd vrij goed bij mij, standaard heb ik in mijn kruidenbak, basilicum (waar ik helemaal gek van ben), tijm, oregano, bieslook, peterselie, bonenkruid...
Sommige gebruik ik amper, maar vind ik mooi om naar te kijken.
Geen kruid maar ook wel eetbaar, allee tis te zeggen je kan er thee mee maken, is vrouwenmantel, ik kijk er elk jaar naar uit, is één van mijn favorietjes, ik zeg ze welkom!
En munt, het wemelt hier van de munt, zalig die geur en altijd tof om in de tuin te hebben, ik fleur er dikwijls mijn kan water mee op. Ziet er zo chique uit he :-)
Rabarber staat er ook, ik denk de prachtigste van ons land, Soms wil ik hem gewoon niet afdoen, omdat ik die bladeren ook zo mooi vind. Maar dan moet hij er op een moment toch ook aan geloven, ik maak er dan confituur mee, suuuuper lekker.
Pompoenen zijn ook handige, je hoeft er ook helemaal niet naar om te kijken.
En waar ik het meest fier op ben, is mijn vijgenboom, de heerlijk zoete en sappige vijgen, ik maak er soms tarte tatin mee, warm opdienen met een bolleke creme, mhhh wat kan het leven lekker zijn.
Maar nu vlieg ik in de tuin, tot schrijfs en geniet van de lente!
Prachtig geschreven...voelde me even thuis....een oase van mooie woorden ..warmte.. fijnzinnig uitgedrukt..ik kan de munt al ruiken en basilicum smaken..