-
Mama helpuh
“Buiwtuh, buiwtuh, shoen aan” smeekt de jongste. Met puppy oogjes kijkt de boef naar me en voelt dat hij heeft gewonnen wanneer ik lach. “Jaaaaaahhhhh, buiwtuh!” kirt Ender blij en stormt naar het schoenenrek om zijn laarsjes te pakken.
Ondanks de zon, kleed ik Ender goed aan, want een beetje zon maakt immers nog geen zomerse dag. Goed voorbereid stappen we de tuin in. De zakken tuinaarde en potgrond liggen al een poosje klaar. Een emmer voor het tuinafval, een appeltje voor de tuinopzichter en een drinkfles zijn snel genoeg gepakt. Nog wat tuingereedschap en handschoenen en de pret kan beginnen.
Yep, het is inderdaad de warmste februari dag ooit gemeten sinds de tellingen, dat voel je goed. Het zweet gutst van mijn lijf, terwijl ik de moestuin ontdoe van alles wat ik er niet in wil. De afgelopen maanden heb ik er niets aan gedaan en het voelt heerlijk om groen bezig te zijn. Of zwart eigenlijk... mijn jas en broek zijn gitzwart van de modder. Warmste februari ooit of niet, het is nog behoorlijk drassig hier.
Alle onkruid wat zich de afgelopen maanden heeft vermeerderd, wordt zorgvuldig verwijderd. Hondsdraf, gras, hoppaaa, eruit. Emmer na emmer met tuinafval gaat de kliko in. De peterselie die al 4 jaar (heus waar!) in de tuin staat, mag er eindelijk uit. Hij is gelig en dun aan het worden en ziet er beduidend sneuer uit dan vorige winter. Ik trek de pollen eruit en de wortels zijn zo dik als mijn vingers geworden in 4 jaar tijd! De tuin ziet er met elke handeling een stuk beter uit, de zon straalt alsof het een zonovergoten aprildag is en de kleine tuinopzichter heeft er ook zin in. Mijn oog valt op de calendula die onverstoord de winter voorbij is gebloeid. Moeder Natuur heeft rare fratsen.
Ondertussen is mijn kleine tuinopzichter zijn longen uit zijn lijfje aan het gillen dat hij wil meehelpen. Voor ik er erg in heb, bungelt zijn beentje al over het hek. Geen hek te gek voor deze meneer. Hij stapt er doodleuk overheen. Ook als hij nog eigenlijk veeeeelste korte beentjes daarvoor heeft, de boef. Vooruit. Wanneer ik met het vieste werk klaar ben, mag de dreumes ook de tuin in. Jajajajajaaaa!
Er wordt een beetje geschoffeld door Madame Moes en de kleine man doet enthousiast mee met een harkje. Prompt zet de tuinopzichter zijn laarsje midden in mijn met zorg gekweekte sla. Grote oeps. Waar getuinierd wordt met kleintjes...! Het is niet anders. Nog snel een helleborus delen, zodat ik niet met geplette sla in mijn hoofd de tuin uitga. Een mooi strak rijtje in plaats van een immense pol helleborus prijkt even later tussen 2 bedden in.
Wanneer eindelijk dan ook de kweekkas in elkaar is gezet, ziet de moestuin er weer gelikt uit, alsof hij weer zin heeft in het mooie groeiseizoen dat hem te wachten staat. Ik kikker er zelf ook helemaal van op. Wat een verschil met vanochtend toen ik begon.
Wanneer Ender zijn appel in de modder laat vallen, begint het grote huilen. Wat een boel traantjes om wat modder. Dat hebben we eerder meegemaakt. De kleine man met het grote moeshart is moe. De appel inclusief kind, spoel ik binnen af en erna is het tijd voor bed Madame Moes is ook moe, maar voldaan 
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.